Yüzlerce kamyon ve tırı olan büyük taşımacılarla rekabet etmek zorundayım. Ben ise yalnızca küçük bir kamyonetle şehir içi nakliye yaparak geçimimi sağlamak için mücadele ediyorum.
Bu durum bize bir ceza gibi gelmiyor mu? UTS diye bir sistem varmış, 2.000 liramı aldılar.
Durup dururken bu kadar parayı nasıl ödeyebilirim?
Eşya taşıttığım nakliyeci dostum durumunu anlatırken, ben de ona sistemin ayrıntılarını açıklamaya başladım:
Bu sistemin adı UTTŞ, yani Ulusal Taşıt Tanıma Sistemi. Altyapısı yurtdışından alınmış, yazılımı ise pek çok kişinin sevmediği bir ülkeden gelmekte, cihazlar da ithal.
UTTŞ, akaryakıt harcamalarını vergi beyannamesinde gider olarak gösteren tüm gerçek ve tüzel kişiler için zorunlu hale getirilmiştir. 1 Temmuz 2025 tarihinden itibaren satılacak tüm sıfır araçlar için de bu sistem zorunlu olacak. Ülkede yaklaşık 12 milyon ticari aracın bu sisteme dahil edilmesi bekleniyor. 13.000 akaryakıt istasyonu da bu sistemi kurmak zorunda kalacak; mevcut sistemlerin birçoğu bu süreçte kullanılamaz hale gelecek.
Her araç için montaj dahil 1.810 TL maliyet belirlendi. Gerçekte montaj için gereken cihazın maliyeti en fazla 150 TL olarak değerlendirilmekte. İstasyonlara kurulacak sistemler ise 800.000 TL’den başlayarak, istasyonun büyüklüğüne ve benzin pompa sayısına göre 2 milyon TL’ye kadar yükselebiliyor.
Bu projenin uygulayıcısı Darphane. Araçlara montaj işlemleri için ana bayiler belirleniyor ve bu bayiler alt bayilikler veriyor.
Toplamda ülkeye 35 milyar TL’lik yeni bir yük getirecek bu sistemle birlikte yıllık 10 milyar TL’lik vergi kaybının önleneceği öngörülmekte.
Ben bu bilgileri paylaşırken nakliyeci arkadaşın o kadar dertli ve kaygılıydı ki, anlattıklarımın bir kısmını dinlemeden yine dert yanmaya devam etti.
Ben de bir vatandaş olarak devlete neden vergi ödüyorum ki? diye sordu.
Neden böyle düşündüğünü sordum.
Vergi ödüyorum, sonra nüfus cüzdanı, ehliyet gibi belgeler için para istiyorlar. Süreli belgeleri yenilemek için yine para alıyorlar. Taşıma belgesi için ayrıca ücret talep ediliyor. Geçtiğim yollardan, köprülerden, tünellerden ücret alınıyor. Otoparkta ve diğer alanlarda sürekli olarak ücret ödemek zorundayım. Sürekli yeni vergiler çıkıyor; iletişim faturalarında TRT payı, sağlık hizmetlerinde ödeme, eğitimde özel okullara giden paralar… Her şey için ek yükler var.
Devlet her gün yeni yasalar, yeni sistemler geliştirerek cebimizdeki son kuruşu almaya çalışıyor, dedi.
Büyük şirketlerin sorunlarını da anlatsaydın belki kendi dertlerini unutursun, dedim. Onlar da çeşitli sıkıntılar yaşıyorlar.
Haklısın ama bu ülkeden umudumu kaybediyorum, dedi. Kızımı yurtdışında üniversite okuması için göndermek istiyorum, dönmesini istemiyorum.
Son zamanlarda yaşadığım bu sohbet içimi burkuyor. 45 yaşlarında, İstanbul Pendik’te yaşayan bir emekçi, nakliyeci. 12 yıl önce borçla satın aldığı ikinci el bir kamyonetle hayatını kazanmaya çalışıyor.
Babamdan miras kalan evimiz olmasa geçinemeyiz, kira ödeyemem, diyor.
12 yıl önceki borçlarım olmasaydı, şimdi bir kamyonet alma şansım bile yoktu, diyor.
Masraflar, vergiler dayanılmaz hale geldi. Bu işi sürdürebileceğimi sanmıyorum, diyor.
Bir kızım var, onu yurtdışında okutmak istiyorum, ama bu ülkeden tamamen umudumu kestim, diyor.
Devlet nefes almak için bile bizden vergi talep etmekte, diyor.
Eğitim, sağlık, adalet, güvenlik her şeyin durumu içler acısı, diyor.
… Dertlerini paylaşıyor, ama bir şey diyememek çok zor, çok acı. Ne söyleyebilir ki, diye düşünmek içimde bir boşluk yaratıyor. Umut ediyorum ki bir gün bu coğrafya ve insanlar hak ettikleri gibi bir yaşam sürme şansına sahip olur.
1 Yorum
Gerçekten bu sistemin getirisi ve götürüsü iyi analiz edilmiş mi? Küçük işletmelerin üzerine bu kadar yüklenmek, onlara tüm bu süreçte nasıl yardımcı olmayı düşünüyolar? Ayrıca, bu para gerçekten nereye gidecek? Belki de büyük şirketleri korumak yerine küçük esnafa daha fazla destek sağlamalıydık. Bu sistemi savunanların görüşlerini de duymak ilginç olurdu. Teşekkürler bu yazı için!